Plebejski smak

Wczoraj spadł śnieg. Niedużo, nakapało jak z przeziębionego siuśka przedszkolaka, i to pod komendą. Wystarczyło jednak, żeby przykryć śnieżnym puchem ulice. A mnie - wprawić w stan rozpasania. Zrobiłem sobie legowisko na łóżku przy kaloryferze, rozkraczony jak hardy kibic w metrze, nic, tylko poić i karmić, panisko, baszę, miśka emigracyjnego.
Pochłaniam w ilościach zakazanych, pogryzając mało, przełykając dużo - spaghetti. Proste: usmażyć mięso, wrzucić czosnek, pomidory, przyprawy, jeszcze makaron, trochę startego parmezanu... Do tego deser, żeby dogodzić. Ciastka typu "alberty" oblane czekoladą, maczam sobie w ryżowym puddingu. Gdybym miał pokłady wrażliwości Prousta, spadałaby na mnie lawina wspomnień. Ale ja nic, trawię, i uśmiecham się głupio do Lulu (albo Alberta; kot Arnold umarł - teraz przybiera w zależności od mojego nastroju i swojego zachowania, jedno z tych dwóch imion, jak uda się ustalić jego płeć - bo teraz to nie jest oczywiste - wybierzemy wspólnie jedno, albo i pozostaniemy przy obu).
Kot zresztą mojego rozbestwienia nie potępia, pobłaża, nawet jest uradowany. Tą pościelą rozwaloną, fałdami nie na miejscu, mną rozczochranym. No i pasta mu smakuje...
x
Puddingi ryżowe to temat na osobny wpis. W Polsce nie sprzedają ich w "czystej" postaci, czyli bez żadnych sosów, owoców etc. Ja najbardziej lubię w wersji "low fat", i wyłącznie sprowadzanego przez LIDL. W Sainsbury's mają za bardzo rozwodniony...
x
Śniegu już nie ma. Zmył go nagle deszcz, a mi przeszła zgaga (podejrzewam, że przyczyną nadmierne ilości czosnku dodawanego do spaghetti)...