Prześladuje mnie Donald Tusk

To nie żarty. Posunięta w wieku (wybaczcie takie metafory, naprawdę przestaję myśleć w języku polskim), pomarszczona, pognieciona wersja przewodniczącego PO przykleiła się znienacka do sąsiedniego okna. Będąc w uprzywilejowanej pozycji spogląda na mnie i Grassfathera bezpardonowo, z góry. Nie żebym miał obsesję na punkcie prywatności (wręcz przeciwnie), ale śledząc uważnie medialne sztafety Donalda Tuska, mam już po prostu dosyć jego kanciastej sylwetki, głęboko osadzonych i paradoksalnie wyłupiastych oczu. I krzyknąłem: Donaldzie Tiusku, liw mi elołn! Ale on nic. Uśmiechał się tylko ze spokojem i milczał.

Skąd pochodzi ten niezmącony w dzień i w nocy uśmiech przewodniczącego PO, zrozumiałem po ostatniej zwycięskiej debacie z naprawdę pierdołowacie zachowującym się Kaczyńskim. I wtedy doszliśmy do porozumienia. Tak, wyniesie się, przestanie inwigilować. Ale dopiero jak pojadę w przyszłą niedzielę do Birmingham (tam znajduje się najbliższy okręg wyborczy), i oddam głos na PO. Przytaknąłem.

Żeby była jasność, nie ściemniałem, że popieram jego program, że w ogóle go lubię. Ale zgodnie ustaliliśmy, że w obecnej sytuacji politycznej przypominającej hybrydę horroru i burleski, PO to jedyny rozsądny wybór. Zwłaszcza jeśli wzmocni go później lewicowy (w polskich warunkach trzeba dodać "tak zwany") akcent.